رييس ترافوگيا، کارل ديتريچ با افتخار مي‌گويد: « اين خودرو مانند يک مبدل کوچک است. اين اولين طرح کامل واقعي است که در آن بال‌ها به طور خودکار جمع مي‌شوند و تمام قطعات در يک خودرو جاي گرفته‌اند. فقط کافيست بال‌ها باز شوند؛ به همين دليل تغيير حالت از پرواز به رانندگي 15 ثانيه بيشتر طول نمي‌کشد.»
ديتريچ در مورد اقتصادي بودن اين هواپيماي جاده‌اي دلايل بسياري دارد. آنها قول داده‌اند که خودروي جديد امکان تعاملات درون‌شهري سريع‌تري را فراهم کند، در يک گاراژ معمولي جا شود (که به معناي حذف هزينه آشيانه هواپيماست) و با سوخت بنزين بدون سرب کار کند. با اين حال وي مهم‌ترين دليل هياهوي اين مبدل را در صنايع خودرو‌سازي و هواپيماسازي از قلم انداخت!
با اين حال خودرو ترافوگيا بيشتر شبيه چيتي‌چيتي بنگ‌بنگ هستند تا جت‌سونز. اين مدل مبدل که در کارگاه کوچک ترافوگيا واقع در ووبرن ماساچوست توسط گروهي از مهندسان جوان تازه‌کار ام.آي.تي و ناسا ساخته شده، از موتوري به قدرت يکصد اسب بخار سود مي‌برد که هم چرخ‌ها و هم پروانه هواپيما را به حرکت در مي‌آورد. اين خودرو داراي چرخ، شتاب‌دهنده و پدال ترمز معمولي است، اما به‌جاي استفاده از جعبه دنده مجهز به سيستم انتقال قدرت متغير پيوسته، cvt است.
درست است که اين خودروي پرنده مي‌تواند با بال‌هاي باز و پروانه‌اي گردانش از هر فرودگاهي بلند شود، اما نمي‌تواند از روي جاده‌ها بلند شود. در تمام ايالات‌متحده به جز آلاسکا که جمعيتي بسيار پراکنده دارد، اين کار ممنوع است. اين هواپيما با مخزن پر از سوخت و در سرعت حدود 115 متر بر ثانيه مي‌تواند تا 800 کيلومتر پرواز کند؛ حداقل قرار است که اين طور باشد. با اين که در آزمون‌ها سرعتش به 90 متر در ثانيه هم رسيده، اما هنوز از زمين بلند نشده است.
اين امر دليل فني ندارد. بلکه به خاطر قوانين متعدد جاده‌اي و فرودگاهي است که نمي‌دانند اين مورد را در چه دسته‌اي جاي دهند.
اين شرکت تا کنون سفارش 40 هواپيما را دريافت کرده و اميدوار است تا اواسط سال آينده اولين خودروي پرنده را روانه بازار کند. ديتريچ مي‌گويد: «اکثر مشتريان ما زوج‌هاي بازنشسته يا در حال بازنشستگي هستند که خودرويي جالب براي گشتن اطراف کشور مي‌خواهند. آنها تمام زندگي‌شان را سخت کار کرده‌اند و حالا مي‌توانند يک خودروي پرنده داشته باشند. اين فناوري را از وقتي بچه بودند، در فيلم‌ها و تلويزيون به آنها وعده داده بودند. ما حتي در بين مشتريانمان زوجي داريم که خلباني بلد نيستند، اما به خاطر اين خودرو تصميم گرفته‌اند که ياد بگيرند. آنها پولشان را روي خودرويي گذاشته‌اند که حتي هنوز پرواز نکرده است.»
مبدل ترافوگيا براي آنها دويست‌هزار دلار آب مي‌خورد. ديتريچ مي‌افزايد:« اين قيمت به عنوان يک هواپيما منطقي است؛ اما براي يک خودرو خيلي گران است. ماجرا از همين جا شروع مي‌شود. هنوز نمي‌توان يک خودرو پرنده ده‌هزار دلاري ساخت. قرار هم نيست که يک شبه همه چيز تغيير کند، حداقل به اين زودي‌ها به توليد انبوه نخواهد رسيد! اما در درازمدت قادر خواهيم بود با قيمتي معادل يا نزديک به خودروهاي فعلي و با صرفه‌جويي زماني به‌مراتب بيشتر، سفر هوايي را براي افراد امکان‌پذير سازيم. اين کار تغييري اساسي در رانندگي و پرواز ايجاد خواهد کرد.»
سالها است که ساخت خودروي پرنده از لحاظ فني ممکن شده، اما تنها 4 سال است که راه قانوني آن هموار شده است. نيروي هوايي فدرال آمريکا دسته‌اي جديد از هواپيماها را با نام هواپيماي ورزش‌هاي سبک تصويب کرد. اين هواپيماها نسبت به هواپيماهاي سنتي، قوانين کمتري دارند و خلبان پس از تنها 20 ساعت آموزش، يعني نصف دوره آموزش قبلي مي‌تواند با آنها پرواز کند.
در همين زمان، پيشرفت‌هاي صنعت هوانوردي و استفاده از سامانه‌‌هاي ناوبري جديد که اداره هواپيما را ممکن مي‌کند، پرواز را ساده‌تر کرد. آن زماني که اطاقک خلبان شبيه لوله‌اي پر از دکمه‌هاي چشمک‌زن و عقربه‌هاي متعدد بود، گذشت. در عوض با فناوري جديد، اطاقک خلبان فقط کمي با يک خودرو مجلل تفاوت دارد. با استفاده از جي.پي.اس مي‌توان هواپيما را هدايت کرد، الگوهاي هواشناسي را مي‌توان روي يک صفحه رنگي ديد و جريان سوخت اتوماتيک، کنترل هواپيما را ساده‌تر کرده است.
