افرادی که به طور منظم ورزش می کنند طولانی تر و سالم تر از اشخاص بی تحرک زندگی می کنند. از آنجا که آرتروز مفاصل تحمل کننده وزن , فعالیت فیزیکی و میزان فعالیتی که یک شخص می تواند انجام دهد را کاهش می دهند , مبتلایان به این وضعیت
در افزایش خطر فشار خون , چاقی , دیابت , و بیماری قلبی عروقی , یعنی بیماری های مربوط به عدم فعالیت, قرار دارند. تنها 24% مبتلایان به آرتریت , سطحی از فعالیت فیزیکی را گزارش می کنند که برای کسب سلامتی کافی هست, 75% از آنها بی فعالیت یا دارای فعالیت ناکافی هستند. آرتریت علت اصلی بی فعالیتی یا فعالیت محدود سالمندان است و همچنین نسبت به بیماری قلبی, فشار خون , نابینائی یا دیابت عامل مهم تری در کاهش فعالیت می باشد. مطالعات بر روی سلامت قلبی- عروقی نشان داده اند
که ظرفیت هوازی ( سلامت قلبی – عروقی ) مردان مبتلا به آرتروز شدید زانو 30% کمتر از شاهدین فاقد آرتروز است. حتی در سرعت پائین , مبتلایان به آرتروز زانو , در راه رفتن انرژی بیشتری ( اندازه گیری شده به صورت اکسیژن) نسبت به شاهدین هم سن و هم جنس خود مصرف می نمایند.

در ارتباط با ناتوانی مبتلایان به آتروز ممکن است بتوان کار بیشتری در مورد توانائی آنها در حفظ فعالیت و سلامت فیزیکی و نگهداری وزن طبیعی بدن نسبت به تغییرات پاتولوژیک موجود در مفصل به انجام رساند. حتی اگر نتوانیم آرتروز را معالجه کنیم ,
می توانیم بی فعالیتی ناشی از آن را درمان کنیم. مردانی که در دهه چهارم زندگی خود فعالیت فیزیکی کافی نداشته و امتیاز کمتری در آزمون نوار متحرک به دست می آورند , میزان مرگ و میر بالاتری نسبت به افراد واجد این موارد دارا می باشند. با وجود این در بین آنها که قابلیت های فوق را ندارند و بعدا به دست می آورند, خطر مرگ و میر 44% کاهش می یابد

میزان فعالیت آئروبیک ( مثل پیاده روی , دوچرخه سواری , ورزش های آبی ) لازم برای سلامت قلبی عروقی به اندازه ای نیست که مبتلایان به آرتروز نتوانند به دست آورند. بیماران مبتلا به آرتروز مفاصل اندام تحتانی که قادر به انجام ورزش متوسط تا شدید حد اقل برای سه روز هفته ( یعنی 70 تا 85% حد اکثر ضربان قلبی می باشند ) – مقداری که فرد اجازه می دهد تا حین ورزش برای 20 تا 60 دقیقه به طور مداوم صحبت نماید – می توانند قابلیت و سلامت خود را بدون بدتر شدن درد مفاصل یا افزایش نیاز به داروهای مسکن بهبود دهند. در افراد مبتلا به آرتروز که به طور مداوم در این سطح ورزش می کنند , ناتوانی و درد مفصل کاهش و قابلیت عضلانی و قلبی – عروقی ( قدرت و تحمل ) بهبود می یابد.همچنین بهبود عملکرد, کیفیت زندگی و افزایش سرعت راه رفتن در این افراد گزارش شده است. مبتلایان به آرتروز مفصل ران یا زانو می توانند ورزش های آموخته شده را با اطمینان انجام دهند تا بدون افزایش درد مفصل و نیاز به مسکن ها یا NSIAD ها ( مثل خانواده بروفن ), قابلیت و سلامت خودرا ارتقاء دهند.

استفاده نادرست از مفصل دچار آرتروز به علت درد , به تحلیل عضلانی منجر خواهد شد. از آنجا که عضلات دور مفصلی نقش مهمی در محافظت از غضروف مفصلی در برابر استرس بازی می کنند , ورزش های تقویت کننده دارای اهمیت هستند. در مبتلایان به آرتروز زانو , تقویت عضلات دور مفصلی ممکن است طی چندین هفته به اندازه داروهای خانواده بروفن سبب کاهش
درد مفصل گردد. بیشتر اطلاعات موجود در باره منافع ورزش درمانی به آموزش تقویت عضلانی مربوط است. در عین حال , فواید ورزش درمانی بسیار فراتر از تقویت قدرت عضلانی است. در مطالعاتی که در آنها 4 تا 10 جلسه آموزشی تشکیل شد و سپس خود بیمار در خانه تا 5 روز در هفته ورزش می نمود و به دنبال آن بر مبنای توصیه ها دفعات ورزش طی 6 ماه بعدی به 2 روز در هفته تقلیل یافتند , پذیرش بیمار عالی بود. نتایج نشان دهنده کاهش درد, اضطراب و افسردگی بودند, در حالی که قدرت , تحمل, حس عمقی و وضعیت عملکردی ادام تحتانی بهبود و ناتوانی کاهش یافته بود. با مداخلات نسبتا جرئی و ورزش خود مبتلایان به آرتروز, نتایج مهمی به دست آمده , حفظ می شود